Nowe porządki, czyli o powrotach do rzeczywistości. Można powiedzieć, że to już prawie koniec. Tak - mój roczny wolontariat we Lwowie właśnie dobiega końca. Dni uciekają nie wiedzieć kiedy, obowiązków - choć nigdy nie było ich dużo, jest już całkiem mało. Raczej nie, bo do głębokiej rewolucji w umysłach mieszkańców jest jeszcze daleko. Tymczasem, tak sobie myślę, że w tej części świata, w tym dziwnym i wielkim kraju, nigdy nie będzie normalnie.

Jeśli nie tu, to gdzie indziej. Luizo Joanno - mam nadzieję, że Opatrzność nad Tobą czuwa. I że dobrzy ludzie nie pozostają głusi na Twoje prośby, potrzeby, wołanie. Obyś tylko takich spotykała na swojej drodze. Ciekawa jestem co u Was.

Przed skokiem ma się różne myśli i odczucia. Fascynacja pomieszana ze strachem, bo przecież swego rodzaju strach zawsze się pojawia. Chęć przełamania słabości pomieszana z ambicją zrobienia tego dobrze technicznie i pragnieniem poczucia tej wolności, które pojawia się kiedy już sprawdzasz 3xS - spadochron, stabilność, sterowność.

Zamierzam obejrzeć filmy szczególnie poświęcając uwagę na muzykę. I to nie byle jaką, tylko stworzoną przez Stinga. Już jestem po seansie z Leonem zawodowcem. Zadziwiające, jak muzyka i obraz dopełniają się w tym wypadku. Film, sting, muzyka. Tej zimy, na razie tylko z deszczem.

Dzisiaj postanowiłem zakończyć pisanie mojego bloga. Dziękuję Wam wszystkim za miły czas tu spędzony, za refleksje i dobre słowa tym, którzy zechcieli czytać moje pleplanie. Szczególnie dziękuję tym kilku osobom, które mnie ciepło przyjęły, gdy zajrzałem tu po raz pierwszy. Nie wymyśliłbym takiego scenariusza, choć nie mam jałowej wyobraźni. Chapeau bas wobec Autora! .

Wiem, że wiele Pań tego filmu nie lubi. Wiem też że jest w nim coś, że dorośli faceci potrafią go oglądać godzinami. A to przecież trwająca prawie pół doby. I oczywiście nie należy zapominać, że klimat filmu wpisuje się doskonały soundtrack autorstwa mistrza muzyki filmowej Howarda Shore. Nagraną z Freddiem - Made in Heaven.

Dziś, gdyby nie ta książka i taki wpis, zapomniałabym jego, tego co mi zrobił i tego jakim był dupkiem. Koleżanka z licealnej ławki, podarowała mi Forresta Gumpa i podpisała się pod cytatem Drydena.